Από μακριά
Φτύστε και βγείτε
Στα σκοτεινά
Προσαρμοστείτε
Τόσο καιρό κανείς τους δεν είδε τίποτα
Τόσο καιρό δε μιλάν
Κρύβονται πίσω από πόρτες και σύμβολα
Κι απ τις κουρτίνες κοιτάν
Τόσο καιρό κανείς τους δεν είδε τίποτα που πάνε δεν ξέρουν καν
Κάθονται μόνοι τους και κρίνουν καχύποπτα και τα ντουβάρια χτυπάν
Μα δεν κουράστικα ούτε κι αναρωτιέμαι
Αν δεδομένης της συνθήκης λέω <<καλά>>
Να ισορροπήσω όμως τ' αρνούμαι, πώς το λένε;
Δεν είναι άχαστη ευκαιρία, είναι θηλιά
Δεν είναι άχαστη ευκαιρία, είναι θηλιά
Δεν παίζω πια
Να μη μου πείτε
Στα μουλωχτά
Μια λύση βρείτε
Τι πήγε κι έκανε ο βλάκας δε ντράπηκε; Δε στάθηκε μια στιγμή;
Τόσο καιρό το ζούσε μεσ' στο κεφάλι του κι έψαχνε απλά μια αφορμή
Δες τι ζεστή που κρατάει τη θέση του, κανένας δε τον κουνά
Δεν κουβαλάει πια τον πόνεσε η μέση του, κι έχει περάσει πολλά
Και τη στιγμή μα και την ώρα καταριέμαι
Που χάζευα και δε το είδα καθαρά
Να συμβαδίσω όμως τ' αρνούμαι μ' όπουν κλαίνε
Κι όπου συμφέρει ψάχνουνε να βρουν κοινά
Κι όπου συμφέρει ψάχνουνε να βρουν κοινά
Η παράνοια που ξέρω είναι η καλύτερη
Είναι η παράνοια που ζω και εμπιστεύομαι
Από παιδί μ' έχουν διδάξει οι μεγαλύτεροι
Μέσα σ' αυτή γενιέμαι, ζω, παιθαίνω και χωνεύομαι