Shiu i Nëntorit
Ditët si tym, një gri e lodhur, gjethet bien të lodhura në tokë,
Era e ftohtë pëshpërit përralla dashurie, tani të humbura dhe të pa gjetura.
Rrugët qajnë me melankoli, hapa të ngadaltë në kërkim të një arsyeje,
Shiu i nëntorit bërtet, duke pasqyruar vetë tradhtinë e zemrës sime.
Shi keqardhjesh, një shi lamtumirash,
Çdo pikë një plagë, një mbresë që vetë koha nuk mund ta shuajë.
Ti ishe dielli që solli dritën, tani vetëm një kujtim i ndezur,
Shiu i Nëntorit bërtet, siç thërret shpirti im për ty sonte.
Fotografitë e zbehura, një nuancë e zverdhur, buzëqeshjet e humbura bardh e zi,
Zëri juaj jehon në një ëndërr, të largët, por shumë të vërtetë.
Premtime të pëshpëritura, të shpërndara nga era, të ftohta dhe mizore,
Bie shiu i nëntorit, lot të paparë që bien si xhevahir.
Shi keqardhjesh, një shi lamtumirash,
Çdo pikë një plagë, një mbresë që vetë koha nuk mund ta shuajë.
Ti ishe dielli që solli dritën, tani vetëm një kujtim i ndezur,
Shiu i Nëntorit bërtet, siç thërret shpirti im për ty sonte.
Ndoshta një ditë, në dritën e parë të një pranvere,
Dielli do të shpojë retë dhe do të shërojë natën më të errët të shpirtit tim.
Por tani për tani, unë qëndroj nën shi,
Shiu i nëntorit bërtet, me kujtimin tënd që më çmend.
Shi keqardhjesh, një shi lamtumirash,
Çdo pikë një plagë, një mbresë që vetë koha nuk mund ta shuajë.
Ti ishe dielli që solli dritën, tani vetëm një kujtim i ndezur,
Shiu i Nëntorit bërtet, siç thërret shpirti im për ty sonte.