Πόσο η έλξη του οικείου φωνάζει Τα πάντα ταράζει που έχεις γευτεί
Πόσο η έξη του φόβου κερδίζει Γιατί μηδενίζει καινούρια ψυχή
Τι σε νικάει και ρότα αλλάζεις Πηγαίνεις κι αράζεις στο δικό σου το χθες
Τι σε πονάει και σ' ό,τι θαυμάζεις Φυτίλια του βάζεις κι αρχίζεις να καις
Πώς η αλήθεια που ανοίγει τα μάτια Σε άδεια δωμάτια γεμίζει πληγές
Πώς η συνήθεια νερά που στεγνώνει Ζωή που νεκρώνει σου γνέφει <<με θες>>